Rozmowa z K.

Okoliczności: pub, piwo, dobra muza, kumpel i ja.

Postanowiłem wyznać K. prawdę o sobie, pomimo wiedzy, że jest narowisty i homofobiczny. Pijemy browar, gadamy o bzdurach…K. pali papierosa, zaśmiewa się z kawału. A ja czuję, że to jest ta chwila.

- Jestem homo – wypalam z grubej rury.

K. – że co?. Marszczy twarz.

- lubię facetów

Widzę jak  szarpie nim. Jak powoli dociera do świadomości znaczenie wypowiedzianych przeze mnie słów. Jak walczy czerwieniejąc na twarzy.

- co Ty ku….wa  pier….lisz!- wyrzucił w końcu, głośno przełykając ślinę.

- Mówię Ci, że jestem pedałem…

K. – ale Ty przecież nie wyglądasz?

- a jak maiłbym niby wyglądać? – pytam zdziwiony.

K. – no wiesz….

- nie wiem – przerywam.K. podnosi się z sofy unosi wysoko na boki ręce, figlarnie trzepie rzęsami i kręci tyłkiem.

Wybucham śmiechem.

K. – w chu…a mnie robisz? – pyta ze śmiechem.

- niby po co miałbym to robić?

Zapada cisza. Kumpel patrzy na mnie badawczo.

- Nie wierzę- mówi poważnie.

- mam zrobić Ci loda pod stołem żebyś załapał?

-Znamy się tyle lat, nie raz spaliśmy razem pod namiotem i u mnie na chacie, kąpaliśmy się nago w jeziorze…

- i co to ma niby do rzeczy?- pytam

K.- no wiesz …nigdy nie dobierałeś się do mnie, nie kokietowałeś.

- a nie przyszło Ci nigdy do głowy, że najzwyczajniej w świecie mnie nie pociągasz. Nie mówię, że jesteś najgorszy, bo przystojny z Ciebie facet ale brakuje tej chemii – odpowiadam

K.

 - ale przecież  cioty to lgną do każdego…pchają się na kuta …a

- przykro mi, że Cię rozczarowałem.

K.  dopija piwo. Mówi, że musi wyjść, że ma na dziś dość wrażeń i za dużo jak dla niego. Uśmiecham się. Patrzę jak wychodzi, nie mogąc wyzbyć się przeczucia, że straciłem właśnie najlepszego kumpla.