Moje zdjęcie
Zwyczajny, szary gość...

sobota, 22 października 2011

I co z tego?



I co z tego, że mam zgrabny tyłek, jak mówią... że gotuję jak Bree Van De Kamp z „Gotowych na wszystko”, skoro nie dzwonią do mnie z Agencji Modeli, ani ze studia filmowego w Łodzi, nie zapraszają do prowadzenia programu kulinarnego w TV. Na nic mi też ta moja „wyjątkowość”, choć może by i za nią przyjęli mnie do cyrku …ale czasy „kobiety z brodą”, „człowieka wilkołaka”  i innych dziwolągów dawno już przeszły do lamusa. A tyłek… tyłek cóż, niezmiennie opiera się prawu grawitacji.


sobota, 15 października 2011

Wielkie H.



Przyjaciółka wyciągnęła mnie do jednego z gejowskich pubów mojego miasta, celem zapoznawczym i łowieckim. Bo, jak stwierdziła, na taką przynętę jak ja nie jedna rybka się złapie. No właśnie rybki, a właściwie kolorowe rybony zapełniały sterylne akwarium. Sunęły rozpraszając płetewkami chmury zapachów. Niektóre ukryte w półmroku spoglądały na mnie zachłannie… kręcąc się niespokojnie, jakby miały ochotę natychmiast wystrzelić w me usta swymi zarodnikami. Jeszcze inne niby przez zatłoczenie przyciskały się o mnie jak norweskie łososie podczas tarła. Było też kilka Żabienic głębinowych kuszących błędnym światełkiem z wnętrza Darkroomu. Nie obeszło się bez dostrzeżenia nijaczków chowających się w zakamarkach groty, by nie być zbyt widocznym. Koleżanka, w przeciwieństwie do mnie, bawiła się wybornie hulając po parkiecie z kolejnym drinkiem w dłoni. Postanowiłem cichaczem wydostać się na zewnątrz i zaopatrzyć w nocnym w kilka browarków, które spiję w kojącej ciszy czterech ścian domu. Powolutku przebijałem się przez kolorowe ławice. Już byłem przy barze niedaleko wyjścia gdy dostrzegłem nijak pasującego do otoczenia Pana Homara z wyrytym na twarzy wielkim H - jak Heterro. Zauważywszy mnie podszedł i przecinając twardym, metalowym głosem ptasi jazgot zaproponował browca. Przyznam się, że mnie zamurowało, nie wiedziałem jak się zachować przytłoczony jego męskością. Nie powiem, facet budził we mnie zwierze… ale, ale coś tu jest nie tak, myślałem przyglądając się badawczo panu H. Szukałem drobiazgu, by się przyczepić i z czystym sumieniem wycofać się. A tu nic, zupełnie nic.
Michał jestem – przedstawia się częstując papierosem.
Odmawiam, nie palę od kilku lat. Do tego jeszcze Michał (help!)
Michał Uśmiecha się wyszczerzając rząd białych zębów i niby żartem twierdzi, że coś go musi zabić. Patrzę jak zaciąga się i nachodzą mnie nieznośne myśli… lubieżne… drapieżne. Takiego ciśnienia nie czułem od lat. Oczyma wyobraźni widzę jak w nieopamiętaniu zrywam z niego ten czarny podkoszulek. Wbijam się zębami w pulsującą szyję. Jak w szalonej szamotaninie przyciska mnie stalowymi ramami ramion do ściany… napiera jak taran…
- nie widziałem cię tu wcześniej – wyrwał mnie z opętania metalowy głos.
- nie bywam w takich miejscach – odpowiadam, próbując opanować drżenie w głosie i skupić wzrok na jego oczach.
- Tyle, to i widać – uśmiecha się, zapisuje na serwetce numer telefonu przesuwa w moim kierunku, prosząc bym zadzwonił na dniach bo teraz musi uciekać do roboty. Widzę jak ginie w tłumie… pozostawiając odrobinę niedosytu i ciekawości. Siedzę, dopijam piwo, spoglądam w tamtym kierunku z nadzieją, że może się cofnie.
- nie rób sobie nadziei słoneczko – to nasz ochroniarz, niezłe ciacho, ale niestety heteryk. – uświadamia mnie barman.
H jak Heterro
H jak Horror
C i H jak Chujownia

poniedziałek, 3 października 2011

Szukam kogoś na stałe.

Szukam  kogoś na stałe, ale nie będę tu rzucał ciężkimi słowami jak „związek”. Chciałbym tak zwyczajnie kłaść się i budzić obok niego co rano. Przeczesywać palcami zmierzwione snem włosy, zerkać w zaspane oczy i uśmiechać się … całym sercem. Patrzeć jak wraz z porami roku zmieniają się jego rysy, i ze spokojem przyglądać się tym swoim, odbijającym się w jego źrenicach. Nie szukam ideału, wyśnionego kochanka, doskonałego męża, czy wspaniałej gospodyni domowej. O nie!... Szukam mężczyzny takiego jak ja, szarego, niedoskonałego, pełnego wad.  Człowieka, któremu nie będę w stanie dać nic ponad odrobiny siebie, swojego czasu i od niego nie oczekuję niczego więcej w końcu… w życiu liczy się obecność, radość dzielenia i wspólnego przeżywania. Szukam… szukam i pewnie się nie doszukam, bo jak szepce głos w mojej głowie -  normalność w tych czasach to luksus na który mogą pozwolić sobie jedynie szaleńcy.