Okoliczności: pub, piwo, dobra muza, kumpel i ja.
Postanowiłem wyznać K. prawdę o sobie, pomimo wiedzy, że jest narowisty i homofobiczny. Pijemy browar, gadamy o bzdurach…K. pali papierosa, zaśmiewa się z kawału. A ja czuję, że to jest ta chwila.
- Jestem homo – wypalam z grubej rury.
K. – że co?. Marszczy twarz.
- lubię facetów
Widzę jak szarpie nim. Jak powoli dociera do świadomości znaczenie wypowiedzianych przeze mnie słów. Jak walczy czerwieniejąc na twarzy.
- co Ty ku….wa pier….lisz!- wyrzucił w końcu, głośno przełykając ślinę.
- Mówię Ci, że jestem pedałem…
K. – ale Ty przecież nie wyglądasz?
- a jak maiłbym niby wyglądać? – pytam zdziwiony.
K. – no wiesz….
- nie wiem – przerywam.K. podnosi się z sofy unosi wysoko na boki ręce, figlarnie trzepie rzęsami i kręci tyłkiem.
Wybucham śmiechem.
K. – w chu…a mnie robisz? – pyta ze śmiechem.
- niby po co miałbym to robić?
Zapada cisza. Kumpel patrzy na mnie badawczo.
- Nie wierzę- mówi poważnie.
- mam zrobić Ci loda pod stołem żebyś załapał?
-Znamy się tyle lat, nie raz spaliśmy razem pod namiotem i u mnie na chacie, kąpaliśmy się nago w jeziorze…
- i co to ma niby do rzeczy?- pytam
K.- no wiesz …nigdy nie dobierałeś się do mnie, nie kokietowałeś.
- a nie przyszło Ci nigdy do głowy, że najzwyczajniej w świecie mnie nie pociągasz. Nie mówię, że jesteś najgorszy, bo przystojny z Ciebie facet ale brakuje tej chemii – odpowiadam
K.
- ale przecież cioty to lgną do każdego…pchają się na kuta …a
- przykro mi, że Cię rozczarowałem.
K. dopija piwo. Mówi, że musi wyjść, że ma na dziś dość wrażeń i za dużo jak dla niego. Uśmiecham się. Patrzę jak wychodzi, nie mogąc wyzbyć się przeczucia, że straciłem właśnie najlepszego kumpla.